Aktualności - Słowo na niedzielę 02.02.2025

Kochani

Obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego. Kiedy myślimy o przyjściu Syna Bożego na świat, przypominają się nam słowa Prefacji mówiące, że Pan Jezus przez swoje poczęcie i narodzenie nie naruszył panieństwa Matki, lecz je uświęcił. Pan Jezus uświęca w ten sposób życie od poczęcia, uświęca dar macierzyństwa i dziewiczej czystości, uświęca osobę Matki Bożej czyniąc z Niej swoją Świątynię. A dzisiaj przemierza kolejne drogi. Najpierw poddaje się Prawu Mojżesza, które kazało ofiarować pierworodnego syna Bogu. Sam Pan Jezus mówił, że nie przyszedł znieść Starego Prawa lecz je wypełnić i uświęcić. Uświęconego prawa nie przestrzega się już z lęku przed konsekwencjami jego złamania czyli przed karą od Boga. Uświęcone prawo przestrzega się z miłości. Kiedy ktoś kocha, nie trzeba mu przypominać o rozmowie z ukochaną osobą, o zainteresowaniu nią i o gestach względem niej. Pan Jezus uświęcając Prawo podniósł je do rangi uczynków z miłości, a nie ze strachu.

Przybywając do Jerozolimskiej Świątyni Pan Jezus uświęcił także ją samą i sprawił, że stała się świątynią żywą. Izraelici wierzyli, że w dzień ostateczny Mesjasz uroczyście wejdzie do Świątyni żeby w niej na wieki oddawać chwałę Bogu. Mesjasz rzeczywiście przyszedł, ale w osobie małego dzieciątka. Uświęcił zaś nie budynek świątynny, bo przecież za siedemdziesiąt lat nie został z niego kamień na kamieniu, ale zaczął budować mistyczną Świątynię z ludzi, jako żywych kamieni. Na razie był to tylko jej mały zaczątek: Maryja, Józef, Symeon i Anna, ale Bóg błogosławi temu, co małe i pokorne, aby rozrosło się jak drzewo z ziarenka gorczycy.

Oddając się w ramiona dwojga staruszków Pan Jezus uświęcił starość, czas choroby i słabości. W tamtej kulturze tylko silny mógł zadbać o siebie. Starsi byli zdani na łaskę młodszych i od nich oczekiwali szacunku. Dzisiaj żyjemy w kulturze produktywności i pragmatyzmu. Liczy się tylko takie życie, z którego jeszcze coś można mieć i korzystać. Noworodki i starcy zdają się być na marginesie tej kultury. A tu w spotkaniu noworodka ze staruszkami Bóg spotkał się z człowiekiem.

Pan Jezus uświęcił jeszcze jedno: życie poświęcone Bogu, modlitwie, rozważaniu, czuwaniu i posłudze przy Świątyni. Jest to życie rzeczy osób zakonnych i konsekrowanych, których dzisiejszy świat nie rozumie, a być może ich modlitwom zawdzięcza to, że jeszcze się nie zawalił pod ciężarem własnych grzechów. Aktywność nie mirzy się ilością czynów, ale sposobem ich wykonania – pisał Kraszewski. Omodlone prace domowe mają większą moc niż bezbożne medialne sukcesy.

Ks. dr Bartłomiej Krzos.